Dat Noord Korea een apart land is weten we allemaal, het lijkt nog het meest op mix van een jaren dertig Sovjet Unie bevroren in de tijd en een donker futuristische visie op de maatschappij. De documentaire The Land Of Whispers reist af naar dit unieke en afgelegen land, niet om te bekritiseren, maar om te observeren en te luisteren. Afgezien van de gebruikelijke bestemmingen in Noord Korea als Pyongyang of Arirang krijgen we ook gebieden te zien als Chongjin en Wonson die zelfs voor Google of Wikipedia nog vrijwel onbekend zijn.
In deze afgelegen gebieden zien we burgers zoals bijvoorbeeld een serveerster die compleet gefascineerd is door een tablet computer en een groentewinkel waar geen vers voedsel in de schappen ligt, maar alleen plastic voedsel..De ene keer zien we pure armoede, de andere keer zien we prachtige gebouwen waar bij de bouw ervan geld schijnbaar geen enkele rol speelde. Een land van vele tegenstellingen, maar ook met gewone hele normale mensen waarvan sommige alleen een beetje gehersenspoeld zijn.
[divider/]
[adsenseresponsive][tab:Docu]
httpvh://www.youtube.com/watch?v=oULO3i5Xra0
[tab:Trailer]
httpvh://www.youtube.com/watch?v=1EtfqpEX4UQ
[tab:END]
[divider/]
wat een zelfingenomen gast is dat
Waarom?
Wat een narrige vingerwijzende hippie. Ik snap wel dat de Noord-Koreanse overheid geen zin heeft in de komst van ‘westerlingen’ als er dit soort clowns hun land komen bezoeken en de Noord-Koreanen komen lastigvallen met hun vervelende zelfingenomen mening over hoe slecht Noord-Korea wel niet is.
Jij snapt de Noord Koreaanse overheid? Ik weet niet of je dit nu als een groot gedachtegoed naar voren zou moeten brengen.
Het is een goede documentaire die ondanks de opgelegde beperkingen laat zien in wat voor een volstrekt vreemde situatie deze mensen hebben te leven. Wat mij opviel is de armoedige omstandigheden van de normale mensen en de “plastic fantastic” propaganda (tot aan de appels in de etalage toe).
Deze “hippie” laat maar weer eens zien hoe de “communistische heilstaat” in schril contrast staat met het normale leven van de mensen in de straat. Ik vond de beelden een grote overeenkomst hebben met de beelden uit het vroegere Joegoslavie onder Nicolae Ceaușescu (en zijn “lieftallige” echtgenote Elena). Dezelfde wereldvreemde houding tot aan het eind toe.
Joegoslavie onder Nicolae Ceaușescu is net zoiets als Spanje onder Stalin. Terug de schoolbanken in GHJ.
Ik raad je toch echt aan eens naar oude documentaires over het vroegere Oostblok te kijken.
Prachtige documentaire, en de 1080p-kwaliteit is ook schitterend. Met de timelapses echt wel een aanvulling op de NOS op 3-reisverslagen of de Pyongyang-graphic novel – ook al is de reisroute vergelijkbaar. En journalistiek kan het zelfs kritischer, als je wil. De metro in Pyongyang heeft bijvoorbeeld maar 2 haltes, maar dat wordt hier er niet bij verteld. De positieve noot aan het einde is me uit het hart gegrepen.
Doet mij denken aan China in de 70’er jaren. Onze gids werdt toen afgevoerd naar een kamp omdat hij een Cola had geaccepteerd.
Maar, net zoals Cuba, vrij van Amerikaans imperialistime door comsumptie.
Ms een keer op de camping staan daar dan. Leuk land!
Uiteindelijk bakt hij er nog geen ei van!!!