De documentaire Het beste voor Kees werd niet alleen goed ontvangen door de pers, de documentaire werd alleen al op Uitzending Gemist al 330.000 keer bekeken! Ook al wordt de documentaire, net zoals bijna alle documentaires van de publieke omroep, uitgegeven als een 2Doc, Het beste voor Kees is een echte NCRV Dokument documentaire, die bekend staan om hun top documentaires als De regels van Matthijs en Zwarte Soldaten.
In Het beste voor Kees volgen we De 44 jarige autist Kees die nog bij zijn ouders woont. Maar hoe lang houden de bejaarde ouders (80 en 83 jaar oud) de 24-uurs zorg nog vol en wat gebeurt er met Kees als zij niet meer voor hem kunnen zorgen? Alleen dankzij de hulp van zijn ouders kan Kees omgaan met de angsten en obsessies die hem kwellen en lukt het hem zich staande te houden in de voor hem zo bedreigende wereld. In de documentaire Het beste voor Kees volgt filmmaakster Monique Nolte de ouders van Kees in hun pogingen een toekomstperspectief te creëren voor hun zoon.
Toen Kees werd geboren, was er weinig bekend over autisme. De diagnose van de artsen was ‘zwakzinnig’ en hun advies luidde om Kees op te laten nemen in een inrichting. Zijn ouders besloten Kees echter thuis te houden. Door zich aan te passen aan hun zoon ontwikkelde hij zich tot een relatief zelfstandige man. Kees moet er niet aan denken hoe het met hem verder moet als zijn ouders ziek worden of zelfs komen te overlijden. Waar moet hij heen? Het wonen tussen andere mensen met een beperking ziet hij niet zitten: ‘Ik wil niet geconfronteerd worden met de gebreken die ik zelf ook heb.’
Kees zijn ouders staan voor een dilemma waarmee veel mantelzorgers zich geconfronteerd zien: waar vinden ze een goede plek voor Kees en iemand die hem net zoveel tijd, aandacht en zorg kan bieden als zij? Een dilemma dat alleen maar nijpender wordt nu er door de decentralisatie van de zorg een groter beroep op mantelzorgers gedaan gaat worden.
Afgelopen zomer was de documentaire over zijn leven het gesprek van de dag: de woede uitbarstingen die horen bij zijn autistische beperking, de paniek bij de gedachten over zijn toekomst (“Wat moet ik als mijn ouders er niet meer zijn?”). Daarnaast werden ook zijn geniale kanten belicht: de beheersing van de Japanse taal, zijn perfecte tekeningen, zijn elektrische trein die op de minuut exact aankomt en vertrekt, zijn maquettes en taalbeheersing.
Aan het woord komt onder meer Monique Nolte, maakster van de documentaire ‘Het beste voor Kees’. Zij vertelt over de momenten waarop Kees haar de deur wilde wijzen (“Ik maakte zijn speelgoedvliegtuigje kapot, trok de deur te hard dicht en droeg een te korte rok, wat hem enorm afleidde”) en over de uitspraak van Kees en zijn moeder dat in de toekomst euthanasie misschien de enige uitweg voor hem is (“Volgens mij was die uitspraak een uiting van paniek”). Kees’ broer Jasper vertelt over hoe gelukkig Kees in Japan was, waar alles geordend is. Een ander belangrijk onderwerp dat in de documentaire voorbij komt, is de vergeefse zoektocht naar geschikte woonruimte voor Kees: geen huis is goed genoeg.
Ivo heeft een interessant gesprek met Kees bij hem thuis dat tevens een verrassende ontknoping krijgt..
Marc-Marie, ben jij het?
Deze documentaire heeft me vreselijk geraakt!. Mijn kleinzoon is autist. Hij is zes jaar oud. Ik herken mimieken, gebaren… Deze kinderen hebben het zo moeilijk.
De vader van Kees zegt dat hij de jongen wel eens een tik tegen zijn hoofd gaf!
Wel, ik heb ook wel tikken tegen het achterwerk van mijn kleinzoon gegeven! Wanneer een driejarige jongen je recht in de ogen kijkt (dan denk je helemaal niet aan autisme!) voor hij de mooie werkbank die je hem kocht voor Sint Niklaas tegen de grond kiepert! Telkens weer!
Ik heb er nu vreselijke schuldgevoelens over!
Ik heb me met meerdere kinderen bezig gehouden, zonder problemen. En dan… toen ik me, eindelijk, met mijn eigen kleinzoon kon bezig houden was er daar een probleem:(
In de eerste kleuterklas werd hij als autist verklaard:(
Mijn zoon had zijn eerste epilepsieaanval toen mijn kleinzoon twee jaar oud was. De neuroloog die hem regelmatig onderzocht, kwam erachter dat hij Asperger was!
Een andere vorm van autisme! Het verklaarde me een boel over de misverstanden en eindeloze discussies met mijn zoon.
Ik moest deze documentaire zien! Het doet pijn!
Maar toch… veel moed aan Kees en de ouders!
Weet je wat het gekke is. Hij zegt op een gegeven moment ik wil die vent met die motorzaag voor zijn harses rammen of woorden van gelijke strekking. In ieder geval het geluid doen stoppen.
Dat heb ik met hem. Je weet dat hij ziek is. Je weet dat hij zo is en ik kan me er niet van weerhouden dat ik het gevoel heb dat ik hem door elkaar wil rammelen. Ben ik dan de enige die me dood irriteert aan Kees. Ik weet het dat het een persoon is die ziek is etc. krijg er geen vinger achter zeg maar.
Die ouders verdienen een lintje dat dan weer wel. Wat een engelen geduld zeg! Soms lijkt het wel naïef. Als hij dan binnenkomt en eist dat de tv zacht gaat en nos moet af. Dan ga ik gelijk in de HO ijzers. Die ouders hebben zo leren leven. Respect.
Ik wil het niet bekritiseren ik wil alleen maar zeggen dat het moeilijk is dit op te kunnen brengen voor zo’n iemand.
Succes Kees!!!
Ja ik begrijp je wel moet ik eerlijk zeggen. Al die eisen en nooit goed. Mijn kind was weggeweest hoor.
Dat weet je pas als je echt een kind had die zo is als Kees. Omstanders hebben altijd makkelijker praten, vooral als je er zelf geen ervaring mee hebt! Want als je kind dan ‘weggeweest’ was, dan was er waarschijnlijk nog meer ellende van gekomen.
Het raakt me op vele manieren. Onwijs grappig en tegelijkertijd een drama. Wat een lieve ouders!
tja kees de autist heeft lang bij zijn ouders kunnen wonen met een goede uitkering voor kees
erbij dat heeft kees leven op redelijk peil kunnen houde dat is voor psygiatrische patienten in een inrichting wel anders die zijn niet beter af . en autisten zijn niet zielig er zijn er genoeg die werken en zelfstandig wonen ,
Makkelijker gezegd dan gedaan Joop. Als je zelf geen autisme hebt is makkelijk praten over hoe het wel niet zou moeten hoor! Ik vind het schandalig dat je zo reageert. En inderdaad zijn autisten ‘niet zielig’, maar je hoeft niet zielig te zijn om moeite te hebben om je thuis te voelen in deze maatschappij.
Ik heb zelf autisme.
Wat ben ik ongelooflijk blij dat ik niet zo verwend en daarmee verpest ben door mijn ouders.
Iedereen is zo positief over Kees en zijn ouders..ben ik dan de enige die er zo over denkt?
Het klopt dat sommige dingen vreselijk moeilijk zijn als je autisme hebt, maar ook als autist kan je heel veel leren! Als je zo ontzettend beschermd wordt tegen alle prikkels, en mensen rondom je je in de illusie houden dat je de koning in je eigen wereld bent en iedereen maar rekening met je moet houden, dan leer je nooit omgaan met de échte wereld.
Natuurlijk heb ik bewondering voor het geduld van de ouders. Maar of die hele opvoeding nou wel het beste voor Kees was?? Hij is compleet afhankelijk, op zijn leeftijd nog steeds.
En nu zitten ze in een situatie die ze 40 jaar geleden hadden kunnen zien aankomen: ooit moet hij toch echt zelf zijn leven verder leven. Die ouders, vooral die moeder, hebben hem zo klein en afhankelijk gehouden, dat hij zelf denkt dat hij misschien beter euthenasie kan plegen als zijn ouders er niet meer zijn.
Hoe vreselijk is dat!!
Volgens mij kan deze man meer dan hij zelf denkt!
40 jaar geleden hadden ze dit nog niet kunnen voorspellen hoor.
Niet iedereen met autisme is zo leerbaar als dat je zou denken. Een diagnose als klassiek autisme is bij hem ook heel merkbaar. En de ene met autisme heeft een laag EQ (emotioneel quotiënt) en de ander nog lager. Leren omgaan met de echte wereld was misschien wel de domper geweest voor hem, want ik kan gewoon aan zijn gedrag zien dat zijn autisme best wel ernstig voor hem is. Je kunt ook niet altijd op de toekomst vooruit kijken, die 40 jaar zal ook een hoop inspanning gekost hebben. Als omstander zien de dingen er vaak toch makkelijker uit dan dat ze zijn. En ik heb ook autisme, weet ik ook al heel lang, en toch ben ik het niet helemaal met je mening eens.
Ik heb me kapot gelachen. Prettig ernstige situatie hebben ze zo gecreeerd.
Klopt die ouders hebben het wel enorm in stand gehouden
Kees is lachwekkend. Dat hele gedoe met die panty en rokje van één van de vrouwelijke filmers, hilarisch! Dat hij autist is, daar kan niemand wat aan veranderen maar dat hij zijn ouders zo respectloos behandeld en zij hem ook klaarblijkelijk altijd die ruimte hebben gegeven, snap ik niks van…? De vrouwelijke filmster stoot per ongeluk wat om, het huis stond nog net niet in brand maar Kees valt dusdanig uit tegen die vrouw dat ik er zelfs bang van werd. Gebruiksaanwijzing zit helaas niet bij de nageboorte bij het bevallen. Maar dat je respect moet tonen voor je ouders en anderen, daar kan je als ouder(s) niet vroeg genoeg mee beginnen. Los van dat je tonnen aan extra geduld moet hebben, denk ik niet dat je zulke kinderen heel anders moet behandelen dan je andere kinderen. Enfin… wie ben ik… niemand die het beter weet, het is een immens lastige opgave waarbij je al je onvoorwaardelijke liefde voor inzet 😉
Ik vind sommige reacties vreemd… en triest. Jullie moeten wel een verschil maken tussen autisme en Asperger!
Ook weten we nu veel meer over dat alles dan toen Kees een kind was! Ik vind dat deze ouders er het beste van gemaakt hebben!
In Frankrijk waren er, twee jaar geleden, nog dokters die beweerden dat de schuld bij de moeder lag! De “dokters”, psychologen etc kozen steeds het kind te plaatsen in instellingen:( Waar helemaal geen vooruitgang geboekt werd!
“je kapot lachen”????
Zielig!
wow… Gelukkig mijn kind niet… Die was jaren eerder in behadeling gegaan en vooral UIT HUIS
Een zeer intressante, veel vragen opwekkende docu
Hoewel ik Kees af en toe een vervelend ventje vind,heb ik hem toch in mijn hart gesloten
En ik heb na diepgaand overleg met mijn (licht autistiese)partner,besloten dat als hij dat zou willen,bij ons mag logeren(voor onbepaalde tijd)
Wij hebben al een treintjes-kamer ,maar hebben ook nog een ongebruikte grote zolder.
Die mag hij helemaal volbouwen met het treintjes en toebehoren
Wel hoop ik dat hij niet zo in het paranormale gelooft,want er klinken bij tijd en wijle wel wat vreemde voetstappen(waarschijnlijk van de vorige bewoner,die niet weet dat hij er niet meer is)
Overigens heb ik nog nooit iemand zo mooi horen spreken als Kees
voor altijd Fan van Kees
Ik heb aan de ene kant respect voor de ouders, aan de andere kant denk ik inderdaad ook. Wat heb je je kind verwend. Ook de keuze voor eutenasie ik vind dat schandalig dat je daar aan denkt. Dat zegt eigenlijk dat ze hun kind te afhankelijk hebben gemaakt. Je zegt dan, zonder mij is mijn kind niks. Je moet je kind juist voorbereiden en motiveren om ook na hun leven de draad weer op te pakken hoe moeilijk dat voor hem ook zal zijn. Dat is het leven. Je kan je kind nooit voor alles behoeden.
Ook snap ik niet dat een project zo duur moet zijn en de huizen perse losstaand moeten zijn, dat is ook een vorm van verwennerij. Als ik de keuze had tusssen eutenasie en een rijtjes huis voor mijn kind is de keuze voor mij stel gemaakt.
het wonen in een rijtje huis is voor veel mensen al lastig vanwege geluids en weinig privacy
gezien het aantal buren conflicten in nederland is dus niet gunstig en ook niet voor autisten
een vrij staand huis is verdient de voorkeur. logische
hallo joop, jouw reactie doet me denken dat je zowaar zelf geestesziek bent. als jij ziek wordt of iemand in je kringetje hebt die jouw dierbaar is die ook autisme heeft, dan hoop ik voor jou dat de samenleving niet zo snoeihard oordeelt over jou dan dat jij over Kees doet!!
Zijn moeder heeft Kees ontzettend verwend en zijn vader heeft zich daarbij neergelegd.
Alle liefde, warmte en advies ontvangt Kees alleen van zijn moeder. De enige doel dat zijn vader heeft is, Kees wegbrengen naar Japanse les. (en in de auto wachten). Ik ben van mening dat Kees een sterkere vertrouwensband had moeten opbouwen met zijn vader en zijn moeder had daarvoor ruimte moeten maken. ik wens Kees en zijn familie veel sterkte met de uitdagingen die gaan komen.
hopelijk vindt Kees een woning/begeleiding waarbij hij zich veilig voelt.
Geweldig dat er zulke bijzondere mensen bestaan.
Diep respect voor de vader, die zichzelf totaal heeft weggecijferd voor zijn zoon. Omdat dat het leven van Kees meer dragelijk maakt. En de moeder? ook die handelt uit liefde voor haar zoon, ze kent hem zo goed, laat anderen maar oordelen, die begrijpen niet hoe moeilijk iemand met autisme het heeft. Wel vond ik die schoondochter een beetje irritant, had ze niet een beetje meer begrip kunnen opbrengen? De beste stuurlui staan aan wal. Deze ouders hebben gedaan wat het beste was voor hun autistisch kind, diep respect.
Autist of niet, deze man is gewoon door en door verwend, totaal respectloos tegenover zijn ouders en volledig op zichzelf gefocust. Typisch geval van een verwend prinsje dat altijd in zijn eigen kleine universumpje alleenheerser is geweest. Een goede vriend van me heeft ook autisme, maar hij is wél beleefd en respectvol tegen zijn ouders en houdt ook rekening met andere mensen. Ik denk dat autisme een bijzaak is in het geval van Kees: zijn gedrag is mijns inziens vooral te wijten aan een veel te verwende opvoeding en extreem narcisme.
Ook heel fijn dat je weet hoe het is om autisme te hebben…? Dat volledig op zichzelf gefocust zijn ís omdat zijn leven vreselijk veel energie kost. Dat zie je van buiten niet, maar het is ècht zo. Ervaring is hierbij vreselijk belangrijk om een oordeel te geven, en velen doen dat hier niet.
zeer h eb ik genoten van deze de geweldige documentaire. wat ik echter erg jammer is dat er dan wordt gesproken aan het eind van de film over “wordt vervolgd” echter nergens kan ik vinden waar melding word gemaakt waar dan deel 2 op welk moment te bekijken is.
naar ik hoop kan iemand mij hierover informeren.
groeten van hans.
Het hele gezinssysteem is ingericht en aangepast op de behoeften en tekorten van autistische zoon Kees (compensatie). Helaas vraagt een volwassen leven in de moderne samenleving precies het tegengestelde van zoon Kees. Zijn moeder lijkt – haar eigen zoon als norm nemend – weinig realistisch wat betreft nieuwbouwplannen voor een groep autistische volwassenen (want welke autist in nederland woont in vrije sector en ongesubisideerd?); maar de gelaatstuitdrukking van de vader die tijdens de vergadering met woningcorporatie zijn idee voor nieuwbouwprojekt ziet stranden (overwegend door reaktie van echtgenote), raakt me tot op het bot: de zichtbare teleurstelling en desillusie (die hij van binnen ongetwijfeld in het leven met zijn autistische zoon herhaaldelijk heeft meegemaakt) – dat is ook lijden naast het existentiele lijden van zoon Kees. Maar ook niet-autisten moeten in ons land “de tering naar de nering” zetten. Kees is niet de enige die nu of in de toekomst niet kan beschikken over een ruime kamer in een vrijstaand huis waarin hij zijn spoorbaan kan plaatsen. Zal Kees dat overleven? Ik weet het niet. De tijd zal het leren. Het kan best zijn dat hij zich moeiteloos en probleemloos schikt in een nieuwe – meer kleinschalige – woonsituatie.Zomaar. Alsof er geen wolkje aan de hemel drijft.
[…] twee mensen zo verstrengeld raken dat het kind niet meer zonder de ouder kan functioneren. De documentaire over Kees Momma heeft in 2014 haar ogen hiervoor geopend. “Want ook ik draai 24/7 uur per etmaal […]
[…] die centraal stond in Het beste voor Kees uit 2014 (deze documentaire kan worden bekeken via Documentairenet). Kees heeft autisme en kan de wereld als gevolg daarvan als bedreigend ervaren. Tijdens een […]
Heel vervelend om te lezen dat sommige reacties hier gebaseerd zijn op onwetendheid. Zolang je zelf niet ervaart hoe moeilijk het is om autisme te hebben, zijn alle woorden als ‘verwend’ etc. zeer onterecht. Je kunt je zoon ook aan zijn lot overlaten, maar dan weet ik wel dat er niks van hem over was gebleven. Inderdaad was zoiets als begeleid wonen wel beter geweest als het eerder aan de orde gekomen zou zijn, maar daar heb ik hun niet in ervaren. Kortom vond ik het een krachtige documentaire die laat zien dat autisme zeker een groot knelpunt kan zijn in iemands leven. En omdat ik het zelf ook heb, kan ik je wel vertellen dat een oordeel veilen over iemand autisme heeft, zonder dat je het zelf hebt, niet fair is. Ervaring is hierbij echt heel belangrijk.
Ik vond het een hele aangrijpbaare documentaire, en vond Kees een geweldige, intelligente jongen (onafhankelijk van z n handicap) die uit een liefdevolle en warm gezin komt. Kees heeft heel veel geluk met zulke lieve ouders, en hebben de beste opvang gegeven om hem de aandacht en bescherming te kunnen bieden die hij nodig heeft om zo prettig mogelijk leven te lijden. Ik vind dit een mooi voorbeeld in deze afstandelijke, individualische maatschappij om te zien dat zulken mensen nog bestaan en dat mensen er voor elkaar zijn, vooral in hun moeilijke persoonlijke situaties is het altijd makkelijk om een eigen oordeel uit te brengen. Ik denk eerder dat het aandacht gegeven moet worden naar de gezondheid zorg, dat mensen met een handicap ook recht hebben op hun droom huis en dat we hun dat ook moeten gunnen. Verschillende mensen leven op verschillende standen en dat zal altijd zo blijven, maar wat er wel veranderd kan worden om meer mogelijkheden aan te kunnen bieden aan gehandicapte mensen die je met een gerust hart en comfort kunt achterlaten. Ik kan heel goed begrijpen dat de ouders binnen de moegelijkheden het besten willen voor hun kind. Ik wens het gezin heel veel succes in deze speur tocht naar en vooral een velen gezonden jaren en geluk.