Het beste voor Kees

De documentaire Het beste voor Kees werd niet alleen goed ontvangen door de pers, de documentaire werd alleen al op Uitzending Gemist al 330.000 keer bekeken! Ook al wordt de documentaire, net zoals bijna alle documentaires van de publieke omroep, uitgegeven als een 2Doc, Het beste voor Kees is een echte NCRV Dokument documentaire, die bekend staan om hun top documentaires als De regels van Matthijs en Zwarte Soldaten.

In Het beste voor Kees volgen we De 44 jarige autist Kees die nog bij zijn ouders woont. Maar hoe lang houden de bejaarde ouders (80 en 83 jaar oud) de 24-uurs zorg nog vol en wat gebeurt er met Kees als zij niet meer voor hem kunnen zorgen? Alleen dankzij de hulp van zijn ouders kan Kees omgaan met de angsten en obsessies die hem kwellen en lukt het hem zich staande te houden in de voor hem zo bedreigende wereld. In de documentaire Het beste voor Kees volgt filmmaakster Monique Nolte de ouders van Kees in hun pogingen een toekomstperspectief te creëren voor hun zoon.

Toen Kees werd geboren, was er weinig bekend over autisme. De diagnose van de artsen was ‘zwakzinnig’ en hun advies luidde om Kees op te laten nemen in een inrichting. Zijn ouders besloten Kees echter thuis te houden. Door zich aan te passen aan hun zoon ontwikkelde hij zich tot een relatief zelfstandige man. Kees moet er niet aan denken hoe het met hem verder moet als zijn ouders ziek worden of zelfs komen te overlijden. Waar moet hij heen? Het wonen tussen andere mensen met een beperking ziet hij niet zitten: ‘Ik wil niet geconfronteerd worden met de gebreken die ik zelf ook heb.’

Kees zijn ouders staan voor een dilemma waarmee veel mantelzorgers zich geconfronteerd zien: waar vinden ze een goede plek voor Kees en iemand die hem net zoveel tijd, aandacht en zorg kan bieden als zij? Een dilemma dat alleen maar nijpender wordt nu er door de decentralisatie van de zorg een groter beroep op mantelzorgers gedaan gaat worden.

Afgelopen zomer was de documentaire over zijn leven het gesprek van de dag: de woede uitbarstingen die horen bij zijn autistische beperking, de paniek bij de gedachten over zijn toekomst (“Wat moet ik als mijn ouders er niet meer zijn?”). Daarnaast werden ook zijn geniale kanten belicht: de beheersing van de Japanse taal, zijn perfecte tekeningen, zijn elektrische trein die op de minuut exact aankomt en vertrekt, zijn maquettes en taalbeheersing.

Aan het woord komt onder meer Monique Nolte, maakster van de documentaire ‘Het beste voor Kees’. Zij vertelt over de momenten waarop Kees haar de deur wilde wijzen (“Ik maakte zijn speelgoedvliegtuigje kapot, trok de deur te hard dicht en droeg een te korte rok, wat hem enorm afleidde”) en over de uitspraak van Kees en zijn moeder dat in de toekomst euthanasie misschien de enige uitweg voor hem is (“Volgens mij was die uitspraak een uiting van paniek”). Kees’ broer Jasper vertelt over hoe gelukkig Kees in Japan was, waar alles geordend is. Een ander belangrijk onderwerp dat in de documentaire voorbij komt, is de vergeefse zoektocht naar geschikte woonruimte voor Kees: geen huis is goed genoeg.
Ivo heeft een interessant gesprek met Kees bij hem thuis dat tevens een verrassende ontknoping krijgt..